Ik ben David en een nieuw lid van Endurance Team Adapp. Ik heb me bij Adapp aangesloten omdat Adapp het hart op de juiste plaats heeft en mij ook sportief triggert. Maar ik ben geen triatleet en had ook die ambitie niet. Ik was een loper in de wintermaanden en de fietser in de zomermaanden. Tot voor kort was het zo duidelijk afgelijnd… maar wat kan een paar maand bij een fantastische groep daar verandering in brengen.
Na een eerste kennismaking met de andere leden tijdens de teamvoorstelling kwam de triatlon van Lievegem ter sprake. Buiten een aantal leden die individueel deelnamen zouden er ook een aantal trio teams meedoen. Ik gaf mee dat ik wel een trio team wou vervoegen en zag mezelf die halve marathon wel lopen want daar had ik de volledige winter ook voor getraind (doel was het BK halve marathon in Gentbrugge, Lievegem kwam niet veel later. Er waren lopers genoeg dus ik sloot aan bij een team als fietser. Teamnaam escargots, de ambities waren duidelijk… Het werd een fantastische ervaring, ook het teamgevoel was fantastisch. En daar kwam plots de duatlon van Kortrijk ter sprake. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht begin van het jaar om lopen en fietsen samen te blijven trainen, laat staan deel te nemen aan een duatlon maar de ervaring in Lievegem was zo fijn dat ik besloot om er voor te gaan samen met Michael.
Zo gezegd zo gedaan maar toen besefte ik plots dat ik bij het bestellen van de teamkledij geen trisuit had besteld en dat is bij een duatlon natuurlijk wel heel leuk. Ik stelde de vraag aan de overige leden en gelukkig kon ik het trisuit van vorig jaar van Kristof lenen. Nogmaals bedankt Kristof!
Dan de duatlon laten opnemen in het trainingsschema en plots stonden er koppeltrainingen op mijn trainingsschema. Dit was toch ff wennen vooral omdat ik het trisuit nog niet had. Heel comfortabel loopt het toch niet in een fietsbroek 😀
De voorbereiding ging behoorlijk, de laatste week in aanloop naar de duatlon maakte ik me wel wat zorgen… we zaten midden in een hittegolf en hitte en ikzelf gaan niet samen. De dag van de duatlon was hitte plots minder een zorg, bleek dat het aan het regenen was. Ik ben helaas absoluut geen held op de fiets op een nat wegdek, zeker niet in de regen. De vrees voor het warme weer was onmiddellijk weg…
Eens aan de start probeerde ik zo positief mogelijk te blijven, ik zag wel wat het gaf in de regen en op de natte baan. Nog een laatste babbel met Michael en afspraak aan de finish. Dat Michael voor mij ging aankomen was voor mij een zekerheid. Na de eerste looplus kruiste ik Michael en helaas gaf hij aan dat hij last had van een blessure aan de hamstrings, niet veel later liep ik hem voorbij… Michael had wijselijk beslist om het niet erger te maken en niet verder te lopen. Het lopen ging behoorlijk hoewel de hitte me toch wat parten speelde. Tijd voor de allereerste wissel tijdens een wedstrijd en wat ging dat slecht. Schoenen losmaken was plots niet evident, ik trok mijn veters in knopen en had alle moeite van de wereld om dit op te lossen. Natte handen zorgden er ook voor dat de boa sluiting aandraaien niet vlotte… dit moet beter de volgende keer. Een voordeel, slechter kan volgens mij niet. De eerste fietskilometers de schoenen nog wat verder aangespannen en dan beseffen dat door het geknoei met de veters ik mijn gelletje vergeten was voor tijdens het fietsen… rookie mistake! Na een paar kilometer had ik mijn cadans te pakken en ging het vrij vlot. De parcoursverkenning een paar dagen ervoor was echter niet blijven hangen… Na de doortocht aan Sint-Anna die licht hellend was en waar een paar supporters stonden lag namelijk een helling die ik niet had verwacht… even pompen of verzuipen om het knikje te overwinnen maar die fout zou ik de volgende ronde alvast niet maken. Ik merkte naarmate het fietsen verder ging en het rijden op natte baan beter vlotte dan gedacht zonder risico’s te nemen. Aankomen was belangrijker dan een paar seconden winnen en tegen de vlakte gaan was het idee.
Na de tweede fietsronde een vlottere wissel en op naar het laatst loopstukje. Iets trager dan gehoopt en de paar bruggen kwamen toch aan maar al bij al vlot naar de finish waar Michael even voor de meet had postgevat.
Na aankomst nog even nagekaart en besloten, dit smaakt naar meer… Een triatleet zal ik nooit worden (hoewel, een duatleet ging ik ook nooit worden) maar duatlon lijkt me wel wat.
Bedankt team Adapp om het zaadje te planten. Dikke dank u wel aan Kristof voor het trisuit dat ik in bruikleen mocht nemen en natuurlijk niet vergeten bedankt aan mijn gezin om mij te steunen. Op naar meer…. Wanneer, dat is nog even afwachten.
