Wat ooit begon als ‘ik wil ooit eens een triatlon doen’ kreeg zondag een hoogtepunt met de Ironman in Frankfurt.
Na een intensieve voorbereiding vertrokken we woensdag met ons drie richting het mooie Frankfurt, errata, mooi is het niet echt. Het financiële centrum van Europa blijkt geen ziel te hebben. In de ene straat staan de mensen buiten te wachten om binnen te kunnen in Burberry terwijl achter de hoek openbaar heroïne wordt genuttigd door een bende wandelende zombies. Jamais vu! Triest en jammer. Zelden zo een contrast gezien tussen rijke mensen en arme sukkelaars. Daar tussenlopen als sporter die genoeg geld uitgaf aan Ironman voelde ergens wrang aan.
Maar goed… onze vijfdaagse werd gekleurd met oprechte innige vriendschap en de nodige spanning richting die vermaledijde zondag steeg dag na dag, de dag waarop alles goed en perfect moest lopen want een 2de kans krijg je niet. Het is niet zomaar afstappen en inschrijven voor de volgende. De ene kalmeerde de andere op momenten dat het nodig was, dikwijls met hilarische absurde humor.
Ondertussen kwam zaterdag de familie toe en zondag 2u15 schoot ik wakker. Ik vermoed een goede 4u30 geslapen te hebben op een veel te klein zetelbed geflankeerd door mijn trouwste supporter, Fientjen. “cava” vroeg ze? “tuurlijk” zei ik, “ik heb er goesting in”.
3u55 afgesproken aan de inkom van het hotel. Samen met Severine en Nathan, de broer van Aaron vertrokken we richting de shuttlebus die ons rond 5u10 afzette aan de ‘Langener Waldsee’ aan de bike check-in. Omdat Aaron en ikzelf nog zaterdag materiaalpech hadden en nieuwe (buiten)banden oplegden, waren we extra op ons hoede! Mooi om te zien dat we met ons drieën nog eens elkaars fiets controleerden.
6u15 sloot de transit en onze persoonlijke transit begon goed te werken > een bezoek aan het toilet was noodzakelijk.
6u25, na het toiletbezoek werden we opgewacht door enkele Adappers! Machtig!
6u35 stonden we aan te schuiven in het midden van onze startbox 1u10 > 1u20. Beetje bij beetje zien we het water naderen onder luid gejoel van een menigte. Kippenvel. We lopen samen het water in en beginnen goed te zwemmen. Persoonlijk kon ik een hoog (voor mij) tempo goed aanhouden, achteraf had ik beter de binnenweg genomen want ik had 4050m gezwommen tegen 1:46. Dat tempo had ik voor ogen maar niet die extra 250meter dat toch weer een paar minuten kostte. Onderweg ook een ferme ‘djoef op mijn muile’ gekregen. Een mooie hap naar adem in combinatie met een lompe insteek van mijn naaste zwemmer bleek een voltreffer te zijn.
1u12 later liep ik het steile strand op richting de wisselzone. Een lange zone met wat voetbadjes om het zand af te spoelen. Later zou blijken dat ik dit beter moest gedaan hebben. Op naar de fietsproef, een goed onderdeel, al zeg ik het zelf. De eerste 100km had ik een gemiddelde van 36km/u op de kop maar de wind was al niet min en wakkerde zelf nog aan naarmate de dag vorderde. Gelukkig waren we hier in ons Belgenlandje genoeg op voorbereid. Toch een beetje geminderd op kilometer 130 om de 182 kilometer en 1600hm te eindigen tegen 34,2km/u en een NP van 227watt. Toegegeven, ik dacht dat ik meer kon duwen en mogelijks had ik verder moeten pompen die 2de ronde. Wie zal het zeggen…
De 2de wissel was goed, een tweetal minuten en het lopen begon. De eerste kilometer liep ik tegen 4:08 maar gelukkig stond Dominic langs de kant ostentatief gebaar te maken dat ik moest vertragen, gelukkig! Jammer dat ik mijn voeten niet goed gespoeld had wat er waren een paar korreltjes blijven zitten waardoor ik nu op dit moment met een voet zit alsof er een trein is overgereden. Maar soit, 4:30 was het nieuwe tempo dat ik ongeveer de helft kon volhouden maar in de 3de ronde begon het te minderen, de tank begon leeg te geraken, 4:30 werd 4:35 en 4:40 werd 4:45. Uiteindelijk heb ik volgens dat laatste tempo de marathon geëindigd op 3u21 dankzij de SUPER suppoters die we hadden! Meer of 20 man, vrouw en kinderen sterk! Super!
Vooraf uitgerekend op 10u10 maar in werkelijkheid 10:04:40. Over de meet neergevallen, alles gegeven maar minder afgezien of de eerste.
Een 47ste plek van de 299 in mijn agegroup en 215de algemeen van de 2099. Superfier en supercontent.
Dank aan Frederik Vlerick & Aäron Overmeire voor de onvergetelijke ervaring en vriendschap. Toppers met het hart op de juiste plaats. Petje af! Misschien overheerst dat gevoel nog meer dan “Jordy, you are an Ironman”. Voor die woorden te kunnen horen heb ik veel gelaten en veel getraind maar sommige woorden, hoe klein ze ook soms waren van mijn reisgezellen, hadden veel meer inhoud dan die van het commerciële circus.
Ik ga natuurlijk niet hypocriet doen, ik keek vandaag al naar de kalender van Ironman….
Dank Adappers! Topteam!
