De Hel was terug een uitdaging, die was blijven hangen door een teammate.
Ro had deze vorig jaar gedaan en zijn verhaal was blijven hangen in mijn achterhoofd, als een uitdaging die ik ooit eens wilde aangaan.
Zoals eerder verteld, hoopte ik dat de marathon in oktober mij een goede basis zou geven voor het loper in de Hel. Hopelijk kon ik met wat wekelijkse MTB duurtrainingen, ook dit aspect ten goede voorbereiden en moest ik in staat zijn om deze uitdaging aan te gaan.
De eerlijkheid gebied mij ook te zeggen dat de weersomstandigheden naar de aanloop van de Hel vrij gunstig waren, waardoor het trainen in de winterperiode toch nog behoorlijk meeviel.
Van Damme had ik onthouden dat ik heel goed moet drinken, omdat ik anders stramme spieren mag verwachten voor het afsluitend loopdessert. Aangezien dit nog 30km was, had ik echt geen zin dat te doen met de benen van in Damme. Maar dat was een zorg voor later, eerst de eerste loopsessie en de 105km MTB overleven
Ro en Christoph offerden zich op om vroeg op te staan en mij daar de hele dag te begeleiden. MANNEN 1000 MAAL DANK VOOR JULLIE HULP!!
Na een relaxte voorbereiding en een rustig praatje ging ik 10 voor acht naar de start. Highway to hell bulderde door de luidsprekers, gevolgd door Go to hell van onze Redgy en Anneke. Een betere manier om het bloed te doen pompen is er volgens mij niet en om acht uur openden de deuren van de Hel en we konden eraan beginnen.
Bij het lopen vond ik direct terug een goed tempo en na een 2-tal kilometer slot ik aan bij een groepje met Miek Vynck. Ik kon het tempo goed volgen en de hartslag was onder controle. Gevoelsmatig liep ik het tempo dat ik hoopte te lopen, maar niet had gedacht. Na ongeveer 1h05 zat de eerste loopproef erop en kon ik het fietsen aanvatten.
De wissel ging vlot, maar niet gestresseerd. Nog wat drinken en op naar de fiets. Dankzij de raad van Christoph wist ik dat ik met een vrij kleine versnelling het eerste heuveltje, direct na het bikepark moest nemen. Na dit heuveltje volgde een behoorlijke technische passage in het bos van zo’n 1,5 km en nadien kon het stampen beginnen.Het voordeel van een droog parcours, is dat de snelheden een pak hoger liggen, waardoor dit toch direct ook weer behoorlijk inhaakt op de fysiek. Verder moet ik ook meegeven dat dit toch zo’n 80%offroad is, wat door de omstandigheden wel heel goed berijdbaar was.
Het fietsen, daar kan ik kort over zijn. Het ging niet zoals ik wou, Ik miste die extra punch om te volgen en moest dus vaststellen dat ik vanaf het begin werd voorbijgereden en niet echt kon aanpikken. Ik bleef steeds aan de rekker hangen en van zodra er een gaatje viel moest ik lossen. Ik miste de benen die een 2-tal weken geleden had bij mijn test in Ertvelde. Dit viel mentaal zwaar en ik telde de ronden en kilometers af. Het was niet echt overleden, maar ik miste toch wat grinta omdat ik te weinig kon volgen, naar mijn mening.
Uiteindelijk zaten de 105km erop na iets meer dan 4h kon ik terug de wisselzone in, voor het laatste gedeelte.
Ik was zeker dat dit wel zou moeten lukken, maar de vraag was vanaf wanneer ging ik in overlevingmodus moeten gaan en hoe zwaar wordt dit mentaal.
Wel eerlijk, dat viel goed mee; direct na het starten vond ik het goede tempo en voelde ik mijn benen niet echt. Samen met Ro probeerden we zoveel mogelijk te “lullen” en zo mijn gedachten te verzetten. Na een bijna doodservaring met een te droog stuk cake, werd ik na zo’n 12-tal kilometer voorbijgestoken door Miek Vynck, die als eerste vrouw zou eindigen. Ik overwoog nog mijn wagonnetje aan te pikken, maar mijn gebrek aan ervaring, liet me beslissen dat maar niet te doen. Na 15 kilometer passeerden we terug de sporthal en konden we beginnen aan het laatste deel van de duatlon. Na 5 kilometer werd ik gewaar dat ik in een “cocon” ging, ik verwittigde Ro dat hij mocht blijven praten , maar dat ik mij ging afsluiten van de wereld en mij mentaal ging instellen op de af te tellen kilometers. Ik kon weliswaar mijn tempo aanhouden, maar begon af te tellen. Een teken dat het mocht stoppen, het was genoeg geweest.
Met de motiverende woorden van Christoph en Ro (beiden volgend op de fiets) volbracht ik de laatste kilometers en na een laatste stuiptrekking op het klein hellend gedeelte voor de sporthal, kwam ik moe, maar voldaan aan na 7h45 in de sporthal.
Ik had de “Hel” volbracht en ik kwam niet volledig leeg aan.
Het was terug een onvergetelijke uitdaging, die niet enkel fysiek, maar ook mentaal veel van je vergt.
Ik denk dan ook dat dit een heel mooie afsluiter van een zeer speciaal 2016. Een jaar begonnen zonder doel of uitdaging, maar uiteindelijk vol leuke en mooie fysieke en mentale herinneringen. En vooral ene jaar waarin ik terug wat sportvreugde vond na het mentaal zware 2015.
Ik wil langs deze weg nog eens al onze sponsors bedanken, om sportief mijn ding te kunnen doen.
Naast hen ook mijn teammakkers en familie, die ter aller tijde klaar stonden om te helpen of gewoon te luisteren.
